Słowo Boże bardzo często zaskakuje nas i wprawia w zakłopotanie. Dzieje się tak, ponieważ burzy nasze schematy myślowe i porządek, do którego jesteśmy przy­zwyczajeni. Prawdziwe przyjęcie słowa Bożego wiąże się z radykalną przemianą naszego życia. Tak też jest ze sło­wami Jezusa, które słyszeliśmy w Ewangelii. Najpierw buntujemy się, bo nie chcemy się wyzbyć posiadanego majątku i zrezygnować z pewnego poziomu życia, który z takim trudem osiągnęliśmy. Chcielibyśmy zaprote­stować, spytać Jezusa, dlaczego musimy ciągle cierpieć i ze wszystkiego rezygnować. Taka jest pierwsza reakcja po wysłuchaniu Chrystusowych błogosławieństw.

Spróbujmy jednak odnaleźć dobrą nowinę dla każ­dego z nas. Najpierw zobaczmy, że w języku biblijnym określenie „błogosławiony" oznacza to samo, co „szczę­śliwy". A zatem błogosławieństwa wypowiedziane przez Jezusa stanowią odpowiedź na pytanie, co to znaczy być prawdziwie szczęśliwym. I myślimy tutaj nie o szczęściu ulotnym i krótkotrwałym, które rodzi się przy korzy­staniu z różnych przyjemności tego świata. Myślimy o szczęściu wiecznym, które nigdy się nie kończy.

Słuchając błogosławieństw, powiemy, że szczęściem w oczach Jezusa są sytuacje, których ludzie się oba­wiają i przed którymi się bronią. Trudno się zgodzić, że prawdziwe szczęście przyniesie nam ubóstwo, smutek, pokora, prześladowanie czy cierpienie. Dziś mówimy o szczęściu, gdy wygramy fortunę na loterii, znajdziemy dobrze płatną pracę, mamy znajomości, które otwierają przed nami drogę do kariery. Szczęśliwy jest ten, który ma dużo czasu i pieniędzy na wypoczynek i dobrą zabawę. Jednak, gdy zastanowimy się przez chwilę, to powiemy, że ludzka recepta na szczęście bywa zawodna. Żył sobie kiedyś biedny szewc. Biedny, ale tak szczę­śliwy, że z radości śpiewał od rana do wieczora. Dzieci przychodziły ciągle pod jego okno, aby słuchać jego arii. Zaraz obok szewca mieszkał bogacz. Ten całą noc liczył swoje złoto, a rano szedł do łóżka. Nie mógł jed­nak spać, bo szewc śpiewał jak najęty. Pewnego dnia wpadł na pomysł, aby szewcowi zamknąć usta. Zrobił to perfidnie: zaprosił biedaka do siebie i ofiarował mu cały worek złota. Teraz nasz szewc miał pełno zajęcia ze złotem: liczył, przeliczał po sto razy, w obawie przed złodziejami zmieniał miejsce przechowywania. Na pracę nie miał w ogóle czasu. Śpiewać też nie mógł, bo był zbyt przejęty otrzymanym majątkiem. Dzieci już go nie odwiedzały. W końcu poszedł szewc po rozum do głowy. Wziął więc worek ze złotem i zaniósł z powrotem sąsiadowi, mówiąc: „Nie chcę twego złota. Rozchoro­wałem się przez nie, opuścili mnie moi przyjaciele z tego powodu. Chcę być znowu biednym szewcem takim, jakim byłem przedtem!". I powrócił ze śpiewem do szewskiego kopyta (za: K. Wojtowicz, „Notki", s. 127).

Prawdziwego szczęścia należy szukać w sercu. Bogactwo szczęścia nie daje. Podstawą szczęścia jest miłość. Gdy zabraknie miłości, wszystko traci swoją wartość. Jezusowe błogosławieństwa zrodziły się z miłości i miłości uczą. Miłość prowadzi nas do Boga oraz do bliźniego. Tylko w miłości można przyjąć postawę czło­wieka cichego, który wyrzeka się dominacji i przemocy. Sposobem na przeciwności oraz na przemoc i niespra­wiedliwość jest miłość. Miłość daje pocieszenie oraz rodzi sprawiedliwość. Ona jest także gwarancją czy­stości serca. Z miłości rodzi się także pokój. Możemy powiedzieć, że wszystkie błogosławieństwa prowadzą do miłości. Błogosławieni, którzy prawdziwie kochają.
Droga błogosławieństw realizowana podczas ziemskiego życia dopełni się w niebie. Tam odziedziczą pełnię obiecanej nagrody ci, którzy tą drogą wędrowali przez życie. Błogosławieni, którzy pokładają nadzieję w Bogu i w Jego obietnicach. Uczestnicząc w Eucharystii, która uobecnia dla nas przejście Chrystusa ze śmierci do życia, zaufajmy słowu Bożemu i uczyńmy je programem naszego codziennego życia.

                                                                        ks. Jerzy Karbownik